Zuid-west USA april 2019

Amsterdam - Phoenix

We verbleven afgelopen nacht in de buurt van Schiphol om de lange reisduur iets korter te maken. Ondanks dat we mochten uitslapen tot bijna elf uur waren we al vroeg wakker en hebben de hele ochtend in bed gehangen. Nu het nog kon genoten we er van om te liggen. Als we de gordijnen openen zien we de eerste wildlife van onze reis. Het weiland zit vol met grote hazen. Om kwart voor twaalf nemen we de shuttle naar het vliegveld. Voordat we gaan inchecken brengen we een bezoekje aan de AH om onze lunch bij elkaar te sprokkelen. Wat een keuze hebben ze hier. Ik zie zoveel lekkers liggen dat ik niet kan kiezen en de winkel verlaat met broodjes voor een heel gezin. En ze zijn opgekomen kan ik je vertellen.

We hadden online een poging gedaan tot inchecken, maar dat wilde niet helemaal lukken. De rij was gelukkig kort. Al snel waren we verlost van onze (loodzware)ruim bagage. Bepakt met minstens net zoveel handbagage gaan we door de douane en security. Ook dat verloopt super snel. De tijd vliegt voorbij en we mogen boarden. We hebben een zeer comfortabele plaats in het vliegtuig. We zitten op de eerste rij stoelen waardoor ik mijn benen kan strekken zonder problemen. Dat zal de 11 uur durende vlucht iets makkelijker maken.
We vliegen met een Amerikaanse luchvaartmaatschappij en dat is te merken. We worden vanaf het begin volgestouwd met eten en drinken. We beginnen met pesto broodstengels en gaan over op een warme lunch (die ik over sla) en krijgen dan een toetje in de vorm van honing-gember ijs. Dat was een aangename verrassing. Ook Amerikaans is dat het ijs mier-en-mierzoet is! Na ons ijsje is het tijd voor een snackpakket dat bestaat uit een XL-kitkat, koekjes, nog meer koekjes en kaas. Voordat we gaan landen moet er natuurlijk weer gegeten worden. Chips, kitkat en een klein broodje. Bijzonder ontbijt/lunch. Wat het voor moet stellen weten wij ook niet. In het vliegtuig krijg je op de meest gekke tijden eten.

Na elf uur vliegen, die relatief snel voorbij gingen, komen we aan in San Francisco. We stappen als een van de eerste mensen uit het vliegtuig en hopen op deze manier snel(ler) door de douane te komen. Sneller was het misschien wel, maar om nou te zeggen dat het opschoot. We hadden een overstap van 3 uur en 15 minuten en hebben toch peentjes moeten zweten om onze volgende vlucht te halen. Er kwam geen einde aan de rij voor de douane. De hele wachtruimte stond vol en natuurlijk waren er weer weinig medewerkers. Ze zullen er ook echt niet harder om gaan werken. Gelukkig werd er een wijs besluit genomen en mochten we aansluiten in de rij voor inwoners van Amerika waardoor de wachttijd enorm verkort werd. Daarna snel onze bagage ophalen. Die zal er al lang zijn. Of toch niet? De eerste stuks bagage lagen na 2 uur pas op de band. Gelukkig lag de onze er snel op en konden we door om de bagage in te leveren om weer aan te sluiten in de volgende rij. Opnieuw door de security. Ook daar was weer een behoorlijke rij. We hebben het gehaald en konden direct doorlopen naar de gate om in het volgende vliegtuig te stappen. Beeld dit je eens in terwijl het in Nederland al een uur of 3 's nachts is. Je kan je wel indenken dat het niet echt prettig is.

We zitten in een klein vliegtuig en Jos zit klem tussen de stoelen. We hebben recht voor ons een baby zitten die net als wij erg moe zijn en totaal geen zin meer heeft om te vliegen. Het kind heeft wel bijna 2 uur lang gehuild. Het scheelde dat ik geen hoofdpijn had. Toch is het ons gelukt om te slapen en ging het uiteindelijk toch best snel voorbij. Geradbraakt stappen we het toestel uit in de veronderstelling dat het nog wel even zal duren voordat we buiten staan. Het ongelofelijke gebeurd. Geen rijen, doorlopen, bagage ligt klaar en 15 minuten later staan we buiten waar de shuttle naar de autoverhuur al op ons wacht. Ook daar is de rij kort en blijkt de auto al voor ons klaar te staan. Geen gedoe met papieren, maar zo doorlopen naar de auto. In de garage zien we een nieuw soort wildlife. Er rent een reusachtige kakkerlak rond. Het kiezen van de auto is een iets ingewikkeldere klus dan wij dachten. We hebben een prachtige auto gevonden met ruim voldoende laadruimte, maar Jos zit met zijn knieën klem tussen het stuur. Dat is balen. Bagage overpakken naar een andere auto. Jos zit prinsheerlijk en ik kom net met mijn hoofd boven het raam uit. Een stoelverhoger zou hier uitkomst bieden. We proberen heel wat auto's uit en komen tot de conclusie dat er eigenlijk niet echt een geschikte auto tussen staat. We doen het er maar mee. In “onze” KIA rijden we naar het hotel dat 5 minuten verderop ligt. Tenminste, al er geen goederentrein aan komt. Ik heb gehoord dat deze treinen er gerust 20 minuten over kunnen doen om voorbij te rijden. Bij ons duur het wachten zeker 10-15 minuten. Het is plaatselijke tijd al elf uur en Nederlandse tijd al bijna 9 uur in de ochtend. We zijn er wel klaar mee en willen naar ons bed toe. Chagrijnig en vermoeid van de lange reis komen we aan bij Days Inn. Een hotelkamer van gigantisch formaat en een heerlijk bed. Of het bed echt lekker slaapt weten we niet. We waren zo moe dat alles lekker zou liggen.