Helaas hebben we beide niet heel goed geslapen. Daar kan een keer gebeuren. We zitten op tijd aan het ontbijt dat met de dag meer onze neus uit begint te komen. We eten ook steeds minder. Een wafel op z'n tijd is lekker. Na een aantal dagen is het leuke en lekkere er wel van af.

Ik hoef de gordijnen niet te openen om er achter te komen dat het hard waait. Ik doe het raam open om een foto te maken en een berg koude lucht komt me tegemoet. We moeten ons vandaag goed aankleden om warm te blijven. Het is zwaar bewolkt, maar de zon doet goed haar best om door te breken. Voor het eerst sinds twee dagen kunnen we de hele skyline weer zien.

Vandaag is er een Pokémon event in de Nintendo Store waar we graag even naar toe willen gaan. We stappen uit in Rockefeller Center. Letterlijk. De metrohalte heet zo, maar we staan nu ook in het gebouw. We zijn direct de weg weer kwijt. Waar is toch die uitgang? Op straat vinden we onze weg eenvoudig. Zodra we een gebouw binnen stappen zijn we verdwaald. Na wat ronddwalen hebben we de uitgang gevonden. Ook al stap je vaker uit bij hetzelfde metro station, je komt elke keer weer ergens anders uit boven de grond.
Om kwart over negen zijn we bijna de eerste klanten in de winkel. Wat een verschil met de dag dat wij aan kwamen en de winkel in de avond bezochten. We benutten de kans om Mario Kart te spelen op een beeldscherm zo groot als in een bioscoop. Jos lachte de persoon voor ons uit dat hij zo slecht was. Nu we zelf spelen snappen we waarom hij zo slecht was. Op deze controllers kan je niet normaal spelen. Ik bak er helemaal niks van. Van het Pokémon event is weinig zichtbaar. Later komen we er achter dat tussen 5-7 uur 's avonds er pas iets te doen is in de winkel. We lopen naar St. Patrick Cathedral. Het is echt koud vandaag door de wind. De kerk is zowel van binnen als van buiten erg mooi. De kerk staat net als alle andere die wij gezien hebben ingebouwd tussen de wolkenkrabbers. De kerk is erg modern en heeft een eigen wifi punt.

Onze volgende stop is het Grand Central station. Het is een gigantisch groot station dat aldus Jos meer weg heeft van een vliegveld qua grootte. Een foto maken van de buitenkant is bijna onmogelijk. Als je binnen komt kijk je van bovenaf het station in. Een enorme hal met een mooi beschilderd plafond en loketten waar je (vroeger) kaartjes kon kopen. Wij gaan een verdieping omlaag waar allemaal kleine restaurantjes zitten. Het is een soort food hall. Super leuk. Wij komen speciaal voor Doughnut Plant. Samen delen we een passievrucht donut en nemen een kleine koffie om op te warmen. De donut is zo verschrikkelijk lekker dat we er nog een kopen om mee te nemen. De kleine koffie is al een flinke sloot. Dit is ook weer erg letterlijk, want het heeft nogal weinig smaak. Als je melk in je koffie heb is de sloot nog erger. Zij bepalen hoeveel melk er in gaat en dat is een flinke sloot. De koffie is gelijk niet meer warm. We hebben wel weer voldoende vocht binnen. Gelukkig zijn er toiletten om de hoek. Dat is her goed geregeld. Overal zijn toiletten en ze zijn ook overal erg schoon en gratis.

Wij stappen op de metro om de Roosevelt Island Tram te nemen. Met de metro kaart is dit tochtje inbegrepen. Het zou een mooi uitzicht over de stad geven. Wij vinden het nogal tegenvallen. Het ritje duurt hooguit vijf minuten. Tot de eerste pilaar heb je mooi uitzicht en daarna kijk je tegen een brug aan. Als we de overkant bereikt hebben gaan we direct weer terug. Op dit eilandje is verder niks te beleven. Het is tijd voor een lunch en we halen een bagel op. Helaas is er geen plaats om het op te eten en nemen we de bagel mee naar Central Park. We zijn het park nog niet binnen of we zien de eerste eekhoorn zitten. Ze zijn weer massaal aanwezig. We lopen eerst langs de dierentuin heen en zoeken een mooi plekje in de zon. Dat valt tegen met deze wind er bij. Hoe verder we het park in lopen hoe meer last we van de wind hebben. Het doet ons denken aan Nederland met de stormen van de afgelopen weken. Het park is reusachtig. We moeten een weg oversteken, maar er rijden geen auto's. Een weg die breder is dan een tweebaansweg in Nederland is hier een wandel, hardloop en fietspad. Bewegwijzering is er niet dus we lopen gewoon wat rond en komen uit bij Sheep Meadow. Een groot grasveld vanwaar je goed zicht hebt op de wolkenkrabbers. Helaas staat voor ons de zon net verkeerd. In deze periode mag je ook nergens over het gras lopen. Waarschijnlijk zodat het kan herstellen voor de zomer. Een wandeling door het park vergt ook wast klim en klauterwerk. Er zijn de nodige heuvels en trappetjes. We verbazen ons voor de zoveelste keer over wat mensen allemaal doen voor het perfecte Instagram plaatje. Ondanks de kou moet de jas uit voor het perfecte shot. Er wordt met alle tassen en jassen een hele stellage gemaakt om je telefoon op statief te laten staan -wat niet meevalt met alle wind - en allerlei poses worden aangenomen. Ik krijg er de kriebels van.

De benen kunnen niet meer van al het wandelen. Ik ben moe en begin het koud te krijgen. Terug naar het hotel kunnen we nog niet. We moeten eerst langs de spelletjes winkel om Jos zijn bestelling op te halen. We stappen de metro weer in, stukje wandelen, metro weer in en terug naar het hotel. Het is kwart over drie als we terug op de kamer zijn en we er 11 kilometer op hebben zitten. Dat verklaard weer waarom ik geen poot meer over heb. De zon schijnt volop en het lijkt een mooie zonsondergang te worden. Helaas zijn er geen tickets meer verkrijg voor Top of the Rock en One World Observatory. Dan is de keuze makkelijk en blijven we lekker op de kamer genieten van de zonsondergang. Een aantal dikke wolken komen er aan en gooien roet in het eten. Geen mooie zonsondergang vandaag. Wij hebben geluk gehad dat we het één keer heel mooi mochten zien.

Om half zes gaan we weer met de metro naar Manhattan om te eten. We stappen wederom uit bij het Rockefeller Center en komen nu direct op straat uit. Nu we er toch zijn kijken we nog één keer bij de Nintendo winkel. Meer dan een persoon in een Pikachu pak is er niet te beleven. Er staat een hele rij mensen om ermee op de foto te mogen. Wij lopen verder maar Times Square waar we neer ploffen bij Olive Garden. Vanaf mijn stoel heb ik bijna zicht op Times Square. Het eten is lekker en de porties zijn weer absurd groot. Een bord pasta is genoeg voor twee met daarbij onbeperkt salade en breadsticks. Die zijn zo lekker. We nemen afscheid van Times Square en gaan terug naar het hotel. Het is tijd om de tassen in te pakken. Morgenavond vliegen we terug naar huis.