Jos slaapt nogal onrustig en daar word ik wakker van. Om acht uur zitten we al aan het ontbijt. We hebben weer poging gedaan om voldoende te eten. Zelfs de scrambled eggs waren deze keer al op om acht uur. Terug op de kamer pakken we de laatste spullen in en checken uit. Onze bagage laten we hier achter zodat we die niet de hele stad door hoeven te sjouwen. Een concreet plan hebben we niet vandaag. We hebben alles gedaan wat we wilden doen. Onze to-do lijst is leeg. Het is stralend mooi weer dus we gaan sowieso buiten spelen.

Ik heb wel zin om nog een keer over de Brooklyn bridge te lopen. Na een lange rit van circa 14 haltes komen we uit in York Street. Een paar straten verderop kunnen we de brug op. Het is vandaag de koudste dag (het vriest) van de week en het is windy. Een ijzige kou komt ons tegemoet. Ik moet mijn best doen om overeind te blijven. Mijn muts waait bijna van mijn hoofd. Het is heerlijk rustig zo vroeg op de brug. Het is ook behoorlijk afzien op de brug. Mijn benen beginnen langzaam te veranderen in ijspegels. Als Jos mij op de foto wil zetten waaien zijn handschoenen bijna van de brug af. Hij kan ze nog net tegenhouden. Als we weer tussen de gebouwen komen neemt de wind af en voelt het zelfs een beetje warm aan in de zon. De benen kunnen weer langzaam ontdooien. We hebben het nu wel verdient om ergens op te warmen met koffie of thee. We stappen op de metro naar Canal Street en lopen door Little Italy naar Ferrara Café. Een bakkerij die zo thuis kan horen in Italië. Het ziet er heel leuk uit en de taartjes vooral erg lekker. Her is maar goed daar ik niet gelijk heb gezien hoeveel een bak koffie hier kost. Dit moet wel hele goede Italiaanse koffie zijn. We bestellen er drie mini gebakjes bij. Langzaam komen we weer op temperatuur en de koffie is voor Amerikaanse begrippen erg goed. Een echte Italiaans zal het vast niks vinden. De taartjes zijn ook lekker, maar de prijzen zijn echt absurd. Little Italy stelt verder weinig voor. Het is niet veel meer dan een straat.

We hoppen weer op de metro en stappen uit bij Union Square. Een mooi plein van waar we verder lopen naar Madison Square. De wind is nog steeds aanwezig en op sommige momenten heel snijdend. We zijn al eerder in de buurt geweest van Flat Iron, maar nu met een zonnetje er bij. We lopen gewoon lekker rond door de stad om er nog een keer van te genieten. De tijd vliegt weer voorbij. We nemen de metro weer verder naar het noorden en stappen uit bij Bryant Park . Bij Jamba halen we weer een lekkere smoothie en bij Chopt halen we een warme salade. We zoeken een mooi plekje op in het park in de zon en genieten van onze gezonde lunch. Zonder de wind is het heerlijk. Als de wind weer om de hoek komt kijken is het koud. We lopen door naar Grand Central Station waar we op de metro stappen terug naar het hotel. Ik ben zo klaar met die trappen. Vanochtend eerst alweer zoveel trappen bij de metro in Brooklyn en nu moeten we weer tig verdiepingen naar beneden. Mijn benen zijn versleten en zijn toe aan een dagje geen trap lopen. Bij het hotel rusten we nog even uit voordat we bepakt en bezakt de metro weer in moeten. We kunnen om de hoek instappen en gelukkig is het rustig in de metro. Zes haltes later stappen we uit en moeten we nog een klein stukje lopen om bij Penn Station uit te komen. Het is hier zo groot dat we goed moeten opletten waar we naar toe moeten. Het is even zoeken voordat we het juiste gedeelte gevonden hebben. Een treinkaartje kopen is eenvoudig en nu nog het juiste spoor vinden. Met hulp van de medewerker is dat zo gevonden en de trein vertrekt over vijf minuten. Dat is een gelukje. Binnen een half uur staan we bij de monorail die ons naar de terminal brengt. Het is zoals altijd erg druk op het vliegveld. De rij voor de security is enorm. Gelukkig hebben we alle tijd. Natuurlijk wordt mijn tas er weer uit gepikt en moeten we weer geduld hebben. We staan altijd in de langzaamste rij. Alles is goed en ik mag weer verder.

Wat is het toch verschrikkelijk heet op het vliegveld. Waarom is het toch zo moeilijk om de temperatuur goed te regelen? Ik word er helemaal naar van. Voordat we het vliegtuig in stappen heb ik nog eten nodig en dat is niet zo makkelijk te vinden. Het vliegveld is nogal onpraktisch ingedeeld waardoor je een heel eind moet lopen om bij iets uit te komen waar je eten kan halen. De keuze is nogal beperkt. Dat zijn we niet gewend. Uiteindelijk hebben we een veel te duur broodje kunnen scoren.
We gaan op tijd terug (lees anderhalf uur voor vertrek) naar de gate. Er staat een hele rij mensen in de rij. Hebben zij allemaal geen stoelnummer toegewezen gekregen? Het is erg chaotisch en het schiet voor geen meter op. Ondertussen zijn de eerste mensen al aan het board en wij hebben nog niet eens een stoel. We praten met Nederlanders voor ons en grappen al dat we op dezelfde stoel moeten zitten. Eindelijk zijn we aan de beurt en we hebben een stoel. Jos zit op 24A en ik op 22K. Jos dus uiterst links en ik uiterst rechts. We moeten in het vliegtuig maar kijken of we kunnen wisselen. Het is helemaal volgeboekt en hier moeten we het mee doen. Onze groep is al aan het board en dus snel het vliegtuig in .Jos en ik wachten gespannen af wanneer er iemand naar ons komt zitten en we kunnen ruilen. Ja hoor, daar komt de vrouw aan die voor ons in de rij stond en wat gebeurd er? We zitten op dezelfde stoel. Wat? Hoe? Waar moet ik dan zitten? Zij zit naast haar dochter dus het is wel duidelijk dat ik moet opstappen. We vragen het na bij de stewardess maar er is een hoop chaos rondom de zitplaatsen dat het personeel het zelf ook niet meer weet. Bijna iedereen zit al en ik heb nog steeds geen stoel. De zitplaats is naast Jos is nog altijd vrij, maar blijft dat ook zo? Ik ga er maar zitten. Uiteindelijk krijg ik mijn boardingpass terug en mag ik op 24A zitten. Beetje gek, want dat is Jos zijn stoel. Gelukkig zit ik, want over tien minuten vertrekken we. Net op dat moment komt er 1 man binnen en waar komt hij zitten? Precies op mijn stoel. Shit. Er is dus toch iemand die naast Jos hoort te zitten. Gelukkig is er nog een stoel schuin tegenover ons vrij en vragen wij of hij daar wil zitten. Geen probleem zegt meneer. We kunnen opgelucht ademhalen. Het vliegtuig is dicht en we zitten! Jos merkt op dat hij wel erg veel beenruimte heeft in vergelijking met de heenreis. Ik kijk omhoog en zie dat we op de laatste rij van Economy plus zitten. We vliegen gratis met extra beenruimte. Het was even stressen, maar nu hebben we een top zitplaats. De vluchtduur valt ook nog eens gunstig uit met zes en een half uur. Wij zijn helemaal blij.

Vanuit het vliegtuig kan ik nog een glimp opvangen van de skyline. Wij zijn er klaar voor. Laten we gaan, maar het duurt nog even. Twintig minuten later dan gepland gaan we de lucht in. De vlucht verloopt heel goed. Het lukt mij weer om het grootste gedeelte slapend door te brengen. Dat er maaltijden geserveerd worden krijg ik ook niet mee. Voordat ik het weet staan we weer op de grond. We zijn weer veilig thuis. Aangezien we alleen met handbagage reizen kunnen we zo doorlopen naar de douane en zijn we vrij snel bij de trein die ons weer terug naar huis brengt.