Na een lange nacht met weinig slaap stappen we om half 8 uit bed. We hadden een bed uit het jaar 0 met harde veren wat ik nog nooit eerder heb meegemaakt. Alleen al door je gewicht te verplaatsen ontstaat een geluid dat ervoor zorgt dat je buren wakker worden. Het is nodig tijd om onze spullen te reorganiseren. We hebben een compleet overlevingspakket mee bestaande uit een koelbox, borden, bekers, bestek en nog veel meer. Alles moet weer een goed plekje krijgen voordat we verder kunnen.

Het ontbijt bij het motel is in inbegrepen en Jos geniet van de eerste Amerikaanse wafel met maple syrup. Voor een motel ontbijt is er veel keuze. Ze hebben zelfs bruin brood dat niet zoet smaakt en vezels lijkt te bevatten. Na het ontbijt pakken we de laatste spullen in en rijden naar de Walmart. Ook al kom je er vaker, de grote went toch niet. In het begin lijkt het leuk zo'n grote winkel, maar als je al 4 keer de hele winkel door bent geweest op zoek naar dat ene ding dat je nodig hebt is het toch iets minder leuk. We zijn uiteindelijk voor (bijna) alles geslaagd en zijn zeker een uur verder voordat we de winkel verlaten. Ook al wil je nog zo snel. Een supermarkt bezoek duurt hier nou eenmaal langer.

De navigatie wordt ingesteld op Cocoa Beach en we maken kennis met de eerste tollweg. De auto is voorzien van een elektronische pass die ervoor zorgt dat we niet om de vijf meter hoeven te stoppen bij een tolpoort. Onderweg zie ik al verschillende roofvogels vliegen. Als ik een grote roze vogel op een behoorlijke afstand zie weet ik gelijk dat het een roze lepelaar moet zijn. Bij het strand is het even zoeken naar een plekje. We ontdekken hoe de Amerikaanse parkeermeters werken en gaan met overlevingspakket naar het strand. Het is lunchtijd en wij gaan lekker picknicken. Nu kom ik tot de ontdekking dat mijn man totaal geen strand-vaardigheden beheerst. We zitten toch een partij te prutsen om de parasol in het zand te krijgen. Misschien speelt de harde wind ook wel mee. Het picknicken wordt een hele strijd. Jos houdt de parasol vast en ik probeer wraps te maken zonder zand en met sla op de wrap in plaats van op het strand. Volgens mij heeft het strand van ons gewonnen. We brengen desondanks toch wat uren door op het strand en maken een strandwandeling naar de pier. Die is best nog wel een eindje lopen en met deze hitte lijkt het helemaal ver. Gelukkig brengt het zeewater verkoeling en is het een heerlijke strandwandeling. Het strand is mooi, maar de mensen op het strand zijn minstens net zo interessant. Wij vinden het behoorlijk druk (geen idee of het normale drukte is) dus aan mensen geen gebrek. De pelikanen en ibissen vliegen voorbij net als de tijd. Het is al vijf uur en ik ben wel moe en de voeten ook. We gaan op tijd eten bij de Vietnamees (de Aziatische keuken blijft een favoriet in Amerika) en zijn lekker vroeg bij het m(h)otel. Uit eten gaan in Amerika kan nooit lang duren.