Op onze laatste dag slapen we lekker uit tot 10 uur. We hebben immers nog een lange dag voor de boeg. Deze vakantie wilden we graag nog naar de Denny's voor het ontbijt, maar ik heb last van buikpijn waardoor het mij niet zo'n goed idee lijkt. Echt gezonde opties kennen ze daar niet. We lopen in de hitte naar de Walmart. Die lijkt nu een stuk verder weg dan eergisteren. Het valt nog tegen om hier een ontbijt te scoren. De losse broodjes stellen niks voor, er is hier geen deli en voor de rest is alles grootverpakking of mierzoet. We vinden een zakje met cheese-garlic bread sticks en nemen dat mee naar de kamer. Met koffie en een meloen erbij is het toch een volwaardig ontbijt. Het brood is alleen enorm droog. Daarna gaan we de tassen verder inpakken. De meeste spullen hebben we nu niet meer nodig.

Het weer is omgeslagen en het is gaan regenen. Snel het zwembad in. Heerlijk om zo'n groot zwembad voor onszelf te hebben. De zwembaden zijn hier over het algemeen erg diep. Ons eerste privébad vonden wij al diep, maar het tweede privébad was nog dieper. Jos kon er net staan met zijn hoofd boven water. Dit bad is wel 2,5 meter diep. In Nederland is het verboden om zo'n diep bad te hebben zonder toezicht. Nu we alleen zijn pakken we de strandbal er weer bij, maar dat is hier geen succes. Er staat veel stroming, het bad is te diep en de wind iets te hard. Tegen lunchtijd stappen we het water uit, kleden ons om en gaan voor de laatste keer naar Panera Bread, Tropical Smoothie Cafe en Krispy Kreme. Bij de laatste verkopen ze nu ook pindakaas donuts. Bah! Als we terug komen willen we nog snel een duik nemen in het zwembad. Helaas wordt het schuilen onder een parasol. Het onweert helaas. Nog even lekker douchen voordat we naar het vliegveld gaan.

Alles is gepakt. Nog even checken of we geen vertraging hebben en dan kunnen we gaan. Helaas blijken we 1 uur vertraging te hebben. Dan hoeven we nog niet weg. Het wordt nu nog spannend of wij onze overstap wel gaan halen. We hebben slechts anderhalf uur in Londen. Meestal hoef je op de terugweg niet opnieuw door de douane en security en ben je een stuk sneller er doorheen. Om half zes rijden we naar het vliegveld toe. Voor het laatst genieten we van een tropische regen en onweersbui. Om zes uur leveren we de auto in. We hebben ongeveer 1500 mijl gereden. Best nog veel voor een rustige vakantie. Het is een hele wandeling naar de incheckbalies. Het is er rustig en we kunnen gelijk onze bagage kwijt. Er wordt niks genoemd over de vertraging. Voordat we de douane doorwillen gaan we eten bij de Panda Express. Tenminste, dat was het plan. We wisten van onze vorige reis nog dat die hier op het vliegveld zit. Hebben ze net een technische storing. De overige restaurantjes bieden alleen gefrituurd eten aan. Niet zo handig als we straks het vliegtuig in gaan. Dan gaan we maar eerst door de douane. Dat is een goede keuze, want dat duurt een aardig tijdje. De Amerikanen vinden het een goed idee om alle passagiers hun schoenen uit te laten trekken. Ik denk daar iets anders over. Er staan twee jongens achter mij met verschrikkelijke stinkvoeten. Zelfs Jos zijn voeten ruiken in vergelijking daarmee nog naar bloemetje. Jos zijn koffertje wordt er weer uitgepikt en uitvoerig gecontroleerd. We lopen eerst door naar de gate om te kijken hoe het ervoor staat. De informatie is zeer onduidelijk. Het lijkt opeens alsof ons vliegtuig op tijd vertrekt, maar de gate zit vol met mensen van een vliegtuig dat eerder vertrekt dan de onze. Zij hadden uren geleden al de lucht in moeten gaan. Het is hier niet Groot Brittanië, maar Klein Brittanië. 95% van alle mensen die hier rondlopen zijn Brits. Ze vertellen ons dat alle informatie op de schermen niet kloppen, zij al uren wachten en volgens de gegevens al lang vertrokken zouden zijn. Wij kunnen dus rustig gaan eten. We vinden een mooi plekje bij Bahama Breeze en bestellen Jamaican Chicken met rijst en bonen. Het smaakt erg goed. Ondertussen kijken we nog een keer bij de gate. Onze vlucht heeft nog een uur extra vertraging gekregen. Onze overstap in Londen gaan we niet meer halen. We vragen bij de stewardess na wat we moeten doen. Als we in de lucht zitten gaan zij ons omboeken naar een volgende vlucht. We moeten nog twee uur door zien te komen op het vliegveld. Het is een behoorlijke chaos op het vliegveld met allemaal vertraagde vluchten. We ploffen op de grond neer en gaan een boek lezen om de tijd te doden. De informatie is nog steeds ver te zoeken. Regelmatig checken we zelf bij de gate of er al iets gaat gebeuren. Het is al tien uur geweest en we zitten nog steeds niet in het vliegtuig. Langzaam komt er iets beweging in en om half elf zitten we dan eindelijk. Heb ik ook nog eens de pech dat mijn stoel kapot is. Het zijn gloednieuwe stoelen die echt fantastisch zijn, maar deze net niet. Als ik dit bij de stewardess meldt wil ze wel de technische dienst erbij halen. Dat zorgt alleen voor nog meer vertraging. Jos dreigde zelfs van mij te scheiden als ik zou ingaan op het aanbod. Ik bedank haar voor het aanbod. Gaan met die banaan, maar dan duurt het nog een half uur voordat we vliegen. Met drie uur vertraging gaan we dan eindelijk weg. De vertraging kwam door een technische storing in combinatie met het slechte weer. Gelukkig waren er nog een paar plaatsen vrij in het vliegtuig en kunnen wij ergens anders gaan zitten. Nu hebben we 3 stoelen voor ons tweeën. Dat is echt heerlijk. Door al het wachten was ik zo moe en brak geworden dat het voor mijn gevoel al diep in de nacht was en ik zo in slaap viel. Ik heb er niks van gemerkt dat ze eten hebben uitgeserveerd. Ik vond dat we zo weinig drinken kregen tijdens de vlucht, maar ook dat heb ik niet meekregen door het slapen. De tijd vloog daardoor voorbij. Op deze manier vliegen wil ik altijd wel. Het enige nadeel is dat we 8 uur lang in een schudmachine zitten. We hebben de hele vlucht enorme turbulentie dat soms verschrikkelijke turbulentie wordt. Af en toe schrik ik er van wakker als het te erg schud of we naar beneden vallen. Ik weet inmiddels dat hoe erg de turbulentie ook is je er nooit van kan neerstorten. Dat is een geruststellende gedachte waardoor ik er prima doorheen slaap. Om 12 uur zijn we dan eindelijk in Londen. Eigenlijk hadden we deze tijd al in Nederland moeten zijn. We gaan op zoek naar de balie van British Airways. Die snel gevonden. De tickets liggen al voor ons klaar. Dat is fijn. Minder fijn is dat we pas om kwart over vier vertrekken naar Nederland en we niet vanaf Gatwick vliegen, maar vanaf Heatrow. We moeten dus ook nog naar een ander vliegveld toe. Hier had ik totaal geen rekening mee gehouden. De moed zakt me in de schoenen. Hoe gaan we dit overleven. We krijgen tickets voor de Express bus en moeten die weer verzilveren bij een andere balie. Eerst onze bagage ophalen. Weer in de rij voor een balie en dan door naar de bus. Daar moeten we nog een tijdje op wachten. De rit naar het andere vliegveld duurt nog een uur. We proberen het nog leuk te houden door te grappen dat we nu een gratis sightseeing tour hebben gekregen. De busrit is trouwens op kosten van de luchtvaartmaatschappij. Dat hebben ze goed geregeld. Om kwart over 2 komen we aan bij de terminal. Nu moeten we de bagage weer opnieuw inleveren. Dit gaat op een nieuwe manier die we nog niet kennen. We zijn zo moe dat we er nog weinig van snappen. Het gaat dan ook niet helemaal goed en de stewardess heeft haar dag ook niet helemaal. Het is uiteindelijk gelukt. Opnieuw door de douane en door de security. Dat laatste zorgt voor de nodige problemen. Wij staan weer eens in de verkeerde rij en Jos zijn koffertje wordt er weer uitgepikt. Het duurt tijden voordat we aan de beurt zijn voor de extra controle. Al die elektronica in Jos zijn tas zorgt voor de nodige problemen. We zijn al uren onderweg en hebben amper gegeten. We halen snel een broodje bij de Pret A Manger en lopen naar de juiste gate toe. We zijn zo lang met alles bezig geweest dat we al bijna het vliegtuig in kunnen. Het is een korte vlucht, maar voor mijn gevoel duurt het een eeuwigheid. Natuurlijk landen we op de baan het verste weg van Schiphol. We moeten nog 20 minuten taxiën naar de gate die ook het verste weg ligt. Zes uur later dan gepland zijn we op Nederlandse bodem. We moeten het hele vliegveld over om bij de bagage uit te komen. De tassen liggen op de band en op naar de trein. Die hebben we net gemist. De treinrit duurt ook eindeloos. Om kwart voor negen zijn we op station en worden we opgehaald. Het was een verschrikkelijk lange en zware dag. Ik hoop dat dit een eenmalige ervaring was. Het enige voordeel hiervan is dat we onze tijd niet meer hoeven uit te zitten voordat we mogen gaan slapen. We eten nog wat bij mijn ouders, even lekker douchen en dan hup naar bed.