We slapen uit tot de wekker die om half acht af ging. We lopen naar Ruby's Inn om ons ontbijt te halen. Een heerlijke cinnamon roll die veel te groot is voor mij alleen. Onze thermoskan vullen we met heet water, want we verlangen naar een bakje koffie. Waar we ook heet water ophalen, we krijgen het altijd gratis mee. Dat is echt super. Het is buiten verschrikkelijk koud en regenwolken hangen boven ons hoofd. Dit keer ontbijten we binnen in onze cabin. Als we om negen uur de camping verlaten is het nog maar 45 graden buiten. Het is duidelijk tijd om Bryce te verlaten om beter weer op te zoeken.

Vandaag rijden we het laatste stukje van de scenic byway UT-12 door Red Canyon. Het weer word steeds slechter en de eerste druppen vallen. We rijden door mini-tunnels uitgehakt in de rode rotsen. Een mooi gezicht wat mij nog erg bij staat van de vorige reizen. Bij het bezoekerscentrum gaan we naar binnen om informatie op te halen over wandelingen. Met tig boekjes, en drie stempels verlaten we het gebouw. We hebben een Nationale Parken paspoort mee. Bij heel veel parken (nationale, monumenten en state parks) kun je stempels halen. Het boekje vult al aardig. Het is droog geworden de ergste regenwolken zijn over. Bang voor een beetje regen zijn we niet. Met winddichte jas en paraplu gaan we toch een kleine wandeling maken van een halve kilometer. We lopen net als gisteren tussen hoodoos. Het is eigenlijk een mini-bryce canyon waar geen massa's toeristen komen. We lopen er bijna alleen rond en genieten intens van dit mooie landschap. Zodra een gebied geen bekende naam heeft is er bijna geen mens te vinden. Dat vinden wij eigenlijk de leukste plekjes. We missen ergens een afslag en komen uit op een iets langere trail. Het is een goede “keuze” geweest. We komen op de meest mooie plekjes terecht en hebben goed zicht op het peper en zout stelletje. Dat zijn twee rotsformatie die daar erg veel op lijken. Als we terug komen bij de parkeerplaats hebben we toch ruim een kilometer gelopen. We stappen de auto weer in en rijden door naar de volgende parkeerplaats waar ook een kleine trail begint. Het pad gaat zeer steil heuvel op en geeft ons mooie uitzichten op Red Rock County. We lopen niet de gehele trail, want de benen hebben de afgelopen tijd al genoeg inspanning gehad.

De hele ochtend zitten we al te twijfelen welke route we gaan rijden naar St. George. Vele wegen leiden naar Rome. Wat is de mooiste en waar hebben we het beste weer? Voor het hele gebied is zeer slecht weer voorspeld met 100% kans op regen. Na lang wikken en wegen kiezen we voor weg 143 door de bergen. Het is een zeer goede keuze geweest. Al vrij snel rijden we steil de berg op en komen terecht in niemandsland. We rijden over verlaten wegen door uitgestrekte weides, langs riviertjes en meren. Het heeft wel wat weg van Scandinavië. Alleen de gigantische log homes verraden dat we in Amerika zijn. De temperatuur daalt flink en de sneeuw langs de kant van de weg neemt toe. Het gekke is dat er onlangs een bosbrand is geweest. De bomen zijn lucifer houtjes geworden en op sommige plekken zien we het hout nog smeulen. De keren dat we stoppen om foto's te maken worden steeds korter. Het is veel en veel te koud om lang buiten de auto te staan. De wind is snijdend koud. Op een parkeerplaats komen we een super schattige sneeuwschuiver op rupsbanden tegen. De stukken sneeuw worden lappendekens. Alle bomen zijn hier kaal en langs de weg ligt nog sneeuw tot een halve meter hoog. Als de afslag komt naar weg 148 hebben we geen keuze. De weg is nog steeds gesloten vanwege sneeuw. Ook het uitzichtpunt op Cedar Breaks Monument is nog volledig bedekt met sneeuw. We doen nog een poging om er te voet te komen, maar dat is zelfs onmogelijk. Dreigende wolken zien we voor ons en we vragen ons af er vandaag nog sneeuw zal vallen. De auto geeft aan dat we moeten oppassen voor glad wegdek. Het is nog maar 36 graden buiten (graad of 4). Het is zo bizar om opeens in een wintersport gebied rond te rijden. Het seizoen is afgelopen en het zomerseizoen is nog niet begonnen. Het is compleet uitgestorven. We vragen ons af of al deze sneeuw nog zal smelten voordat de nieuwe lading sneeuw komt. Zelfs bij Bryce Canyon voorspellen ze nog sneeuw voor de komende paar dagen. Brian Head is het eerste (wintersport) dorp waar we doorheen komen. We stoppen op de parkeerplaats waar we uitzicht hebben op skiliften. Als ik naar buiten ga om foto's te maken zie ik heel veel vogels om mij heen. Dan zie ik wel iets heel bijzonders. Het is een zeer grote vogel met blauwe keel en rode wangen. Het lijkt wel op de blue grouse die ik in boekjes tegen ben gekomen. Dolenthousiast vertel ik Jos wat voor bijzondere vogel ik heb gespot. We parkeren de auto zo dat we zicht hebben op de bomen waar de vogels zitten en eten wat chips. Het is al middag, maar in geen velden of wegen is er een eetgelegenheid te vinden. Het is net alsof we in een drive-in bioscoop zitten. Chips tussen ons in en de natuur voor ons is de film die we aan het kijken zijn. De bijzondere vogel laat zich niet nog een keer zien. Later heb ik opgezocht wat voor vogel ik gespot heb. Het blijkt een gouden grondspecht te zijn. Deze spechtsoort is wel 35cm groot. Het is geen blue grouse, maar dat maakt het zeker niet minder bijzonder. Het is een prachtige vogel.

Door de kou hebben we enorm veel zin gekregen aan een warm drankje. In Brian Head vinden we voor het eerst een winkel die geopend is. Bij de General Store kopen we warme chocolademelk en een pumpkin spice cappuccino. Het is een heel lekker warm, kruidig drankje dat meer weg heeft van Chai Latte dan van koffie. Als we Brian Head verlaten vallen de eerste druppels. Wat boffen wij tot nu toe met het weer. De weg gaat zeer steil naar beneden dat onze oren bijna lijken te knappen van de druk. Ongelofelijk hoe ze de wegen hier maken. Binnen een paar kilometer dalen we honderden meters en loopt de temperatuur op tot boven de 50 graden.

We verlaten de scenic byway en rijden de interstate op. Dat is lang geleden dat we op een snelweg gereden hebben. In Cedar City stoppen we voor een late lunch. Wat fijn om te kunnen kiezen waar we eten zodat we voor een gezonde(re) optie kunnen gaan. Bij Panda Express nemen we bruine rijst met broccoli/biefstuk en kip/champignon/courgette. Het smaakt enorm gezond en is voedzaam. In het restaurant is het bloedheet en daar word ik beroerd van. We komen van 4 graden en komen binnen in een restaurant met vieze benauwde warmte van 25 graden. De overgang is iets te groot. Als we net de auto instappen begint het te plenzen. We komen al in de buurt van St. George en het is nog erg vroeg. Ondanks de regen gaan we toch naar Kolob Canyon wat onderdeel is van Zion Nationaal Park. In tegenstelling tot het andere gedeelte van het park is dit heerlijk rustig. De regen zorgt er voor dat er helemaal geen hond is in het park. We scoren weer een paar stempels voor ons paspoort en rijden de 5-mijl lange scenic drive. Voor onze auto rennen drie wilde kalkoenen de weg over.
Net als we foto's willen maken wordt het even droog. De ergste buien zijn alweer over gewaaid. We rijden door naar het eindpunt waar we panorama uitzicht hebben op Kolob Canyon. Er is nog een kleine wandeling van een kilometer die ons naar nog een uitzicht brengt. Het is net droog geworden en we doen een poging. Hoe verder we lopen hoe blubberiger het pad wordt. Onze wandelschoenen met profiel vullen zich snel met modder waardoor alle grip verdwijnt. Het is goed uitkijken hoe we lopen. We lopen niet helemaal naar het eindpunt. De uitzichten zijn nu al mooi genoeg. In de verte zien we zelfs blauwe lucht, maar hier begint het alweer te druppelen. Tijd om terug te gaan naar de auto. Mijn darmen beginnen opeens flink te protesteren en het lijkt nog een eeuwigheid te duren voordat we terug zijn bij de auto. Pfieuw, het is gelukt om de toiletten te halen. We blijven even op de parkeerplaats totdat het weer wat beter gaat. Ondertussen proberen we onze schoenen schoon te maken. We lopen op plakkaten modder die zo groot zijn dat ik een paar centimeter groter ben geworden.

Het is nog een klein half uurtje rijden naar ons motel. Speciaal voor Jos stoppen we bij een spellenwinkel waar hij slaagt voor een bordspel dat in Nederland niet te verkrijgen is. Dat is nog eens een leuk souvenir. Om half zes komen we aan bij het motel. Wat heerlijk om een eigen badkamer te hebben en een breed bed. We gaan even uitrusten voordat we gaan eten. Het tot rust komen wordt verplicht wat langer. Donder en regenwolken trekken over. Het begint flink te stormen, onweren en hagelen. In Nederland zouden ze zeker code rood hebben afgegeven. Ik zet de stoel voor het raam neer en geniet van de flitsen onder het genot van een kopje koffie. Dat de bomen dit overleefd hebben verbaast mij. Om kwart over zeven wordt het eindelijk wat rustiger en durven we het aan om naar buiten te gaan. Al dagen heb ik een enorme behoefte aan pasta en die kan gestild worden bij Olive Garden. Wat is er verschrikkelijk veel keuze. We delen een pasta met garnalen en kip. Vooraf krijgen we een grote salade die blijkbaar ook nog bijgevuld kan worden. Ook de broodsticks zijn erg lekker. Het is weer veel te veel. Als we terug komen op onze motel kamer is het al donker en hebben we vanaf de derde verdieping uitzicht op St. George met alle lichtjes. De storm is overgewaaid. Wat hebben wij veel weertypes op één dag meegemaakt. Het is hier een graad of twintig.