Vandaag lezen wij dat er op de dag dat wij in de Grand Canyon waren iemand in de canyon is gevallen en daarbij om het leven is gekomen. Dit is de vierde persoon binnen 1 maand tijd. Wij verbazen ons niet over dit bericht. Ook wij hebben toeristen gezien die denken onsterfelijk te zijn. Nog één stapje dichter bij de rand moet nog kunnen. Alles voor de perfecte foto met grote problemen tot gevolg. Gek idee dat dit gebeurde terwijl wij daar ook aanwezig waren.

Het koelt 's nachts flink af dus kleden we ons dik aan. Thermo ondergoed, wandelsokken, twee dikke dekens. Daarmee moeten we de nacht door zien te komen. Jos heeft geen last gehad van de kou, maar ik heb als een mummie in de dekens gelegen om het warm te krijgen en te houden. Ondanks de kou hebben we toch prima geslapen. Als de wekker af gaat is Jos gedesoriënteerd en denkt dat ik de wekker ben. Krijg ik daar een klap in mijn gezicht. Bedankt Jos! Het is kwart over vijf als dit plaats vind en dat betekend met het tijdverschil van gisteren dat het voor ons gevoel nog maar kwart over vier is. Dat is even doorbijten. De kou maakt het er niet makkelijker op om er uit te komen. Snel zoveel mogelijk laagjes kleding aantrekken en een deken van het bed om ons heen slaan. De sterren zijn al niet meer zichtbaar. Vanaf onze tent hebben we eigenlijk nog mooier zicht op Monument Valley dan vanaf het bezoekerscentrum waar we met zonsondergang waren. De rode rotsen zijn prachtige silhouetten die afsteken tegen het licht blauwe en geel/oranje licht. Al onze mede kampeerder zijn nog in diepe slaap en missen deze spectaculaire zonsopkomst. Als het lichter wordt is het mooiste er eigenlijk van af en gaan we ons lekker opwarmen onder de douche. De zon geeft de nodige warmte zodat we één voor één de laagjes uit kunnen doen.

We zitten hier zo goed dat we bijna de hele ochtend doorbrengen voor onze tent. Genieten van het uitzicht en de warmte. We hebben gisteren hot pockets gekocht in de supermarkt om uit te proberen als ontbijt. Het zijn rare deegpakketjes met een vulling. In dit geval kaas met steak en paprika. Er staat een magnetron die we kunnen gebruiken, maar op de één of andere manier geen stroom ontvangt. Mijn slimme Jos komt op het idee om de magnetron mee te nemen naar de tent. Het was een hilarisch gezicht. Vooral als je bedenkt dat het gat van de tent erg klein is voor een man van 2 meter en half kruipend de tent in moet zien te komen met een gigantische magnetron. Het is goed gekomen. Of het nou echt lekker was? Nou, niet echt. We hebben nog wat yoghurt met muesli achter de hand om de grootste trek te stillen. Terwijl Jos aan het gamen is ben ik bezig om een verhaaltje voor de site te maken en even contact te hebben met het thuisfront. We kletsen wat met onze buren waarvan ik nog een mooi kleed heb gekregen. Ze voelen zich nog steeds schuldig over de biertjes dat het kleed een bedankje is.

Om tien uur trappen we de auto aan en hebben prachtig zicht op Monument Valley. We maken een aantal foto stops, waaronder bij Forest Gump Point. Een bekend punt uit de gelijknamige film. Een kaarsrecht lange weg die heuvel af gaat met daar achter de rode rotsen van Monument Valley. Daarna rijden we een toeristische route over weg 261. Het staat op de kaart aangegeven als een normale doorgaande weg, maar dat is het absoluut niet. De weg is voor 6 mijl onverhard (gravel) en gaat met 10% berg op met de nodige haarspeldbochten. Na alle waarschuwingsborden vragen we ons toch wel af in hoeverre de weg goed te begaan is voor onze compact auto. We doen voor de zekerheid de airco uit en schakelen handmatig. De weg is zeer goed te doen en ik kan het iedereen aanraden. De weg zelf is zo mooi en de uitzichten zelf zijn nog veel mooier. We hebben zicht op Valley of the gods. We kunnen eindeloos ver kijken. Wat ben ik blij dat wij voor deze route hebben gekozen. Eenmaal boven wilden we nog doorrijden naar Muley Point. Je zou daar prachtig zicht hebben op de Colorado rivier. Toen we de afslag zagen zijn we toch omgekeerd. Deze weg was in een slechtere staat waardoor we het niet aandurfden. Jammer, maar veiligheid voor alles.

Aan het eind van deze weg komen we uit bij Natural Bridges National Monument. Het is al middag, maar lunchen zit er voorlopig niet in. Het eerst volgende restaurant en bezinestation is 200 kilometer verderop gelegen. Met onze proviand in de vorm van granenkoekjes, bananen, rozijnen en M&M's gaan wij dit park verkennen. Het park is behoorlijk groot en word niet massaal bezocht. We rijden de scenic loop drive met uitzichten op white canyon. Na alle rode rotsen zijn de witte een welkome afwisseling. We parkeren de auto bij Sipapu Bridge en starten aan de wandeling van 1.2 mijl. Vanaf de parkeerplaats hebben we al zicht op de natuurlijke brug en nu lopen wij er naar toe. Het is een wandeling met een behoorlijk hoogteverschil. Het pad wordt omschreven als avontuurlijk. Dat is nogal on-Amerikaans. Geen verhard pad, gravel pad of iets wat een gebaand pad lijkt. Je moet je ogen goed op het pad houden om te kijken waar je loopt. Binnen 0.6 mijl dalen we 152 meter. De uitzichten worden als maar mooier. De hoe dieper we de canyon in dalen hoe warmer het wordt. Via houten ladders en relingen om ons aan vast te houden dalen we af naar de rivier in de canyon. We staan onder de brug en voelen ons erg klein. We blijven even genieten van al dit moois voordat we naar boven lopen. We zien er wel een beetje tegen op. We zijn al een aantal wandelaars gepasseerd die behoorlijk aan het puffen en hijgen waren. We lopen in een rustig tempo naar boven en stoppen regelmatig. Het eerste gedeelte over de rotsen met relingen in de volle zon is behoorlijk zwaar. Zodra we in de schaduw lopen gaat het een stuk makkelijker af. Misschien hebben we al wat conditie opgebouwd na Walnut Canyon, want het valt ons uiteindelijk mee. Anderhalf uur later zijn we weer terug op de parkeerplaats. Ik heb nog nooit zo lang gedaan over iets meer dan 1,5 kilometer.

We genieten van de airco en stoppen bij nog twee uitzichtpunten waarbij we ook zicht hebben op natuurlijke bruggen. Volgens mij hebben wij de mooiste uitgekozen. Als we het rondje gereden hebben gaan we weer terug naar Hwy 95 waarop we nog flink wat kilometers moeten maken. Jos doet een dutje terwijl ik rijd en intens geniet van het afwisselende landschap. Gisteren vonden we het nog erg saai om hier te rijden. Dat is vandaag totaal anders. Niks geen rechte wegen, maar kronkelend door het landschap. Het is zo gevarieerd en zo mooi. Het valt niet uit te leggen. Dit moet je echt met eigen ogen zien. Honderden kilometers rijden we door onbewoond gebied. We vragen ons eigenlijk af waarom hier een weg is aangelegd. Er rijdt ook niemand. Tijden rijden we alleen op deze weg. Deze weg behoort voor ons nu tot één van de mooiste wegen door Amerika. Vanaf Hite Overlook hebben we zicht op de vallei waar we vandaan komen. Het is alsof je tot Monument Valley kan kijken. Of dat waar is weten wij niet zeker. We hebben het gevoel rotsen te herkennen. Het weer lijkt om te slaan en in de verte zien we het regenen. Daarna volgt de rit verder doorlandschappen met rode en witte rotsen/heuvels die erg veel lijken op Monument Valley. Je rijdt er hier heel dicht langs en ziet hoe gigantisch groot ze zijn. We rijden langs een rivier en het landschap wordt hier steeds groener. Daarna gaat het over in versteende zandduinen die geel zijn van kleur. Er lijkt geen eind aan al dit moois te komen. De donkere wolken blijven hangen op de met sneeuw bedekte bergen waar we inmiddels bijna een rondje omheen gereden hebben. We rijden door een landschap heen dat lijkt op een woestijn met alle kale rotsen en op de achtergrond staat opeens één rij met bergen. Dat lijkt totaal niet te passen in dit landschap.

Ondertussen zijn we al uren verder en zijn we nog steeds niet op bestemming. De tijd die de navigatie aangeeft klopt in de werkelijkheid niet. Door alle bochten mogen we bijna nooit de aangegeven 65 mijl rijden die de navigatie aan geeft. Het duurt nog meer dan een uur voordat we aankomen in Torrey. Dat is even een flinke tegenvaller. Ondanks het mooie landschap lukt het niet meer om volop te genieten en stoppen we ook niet meer voor de uitzichtpunten. We rijden via de doorgaande weg door Capitol Reef NP en krijgen alvast een goed voorproefje van wat ons morgen te wachten staat. Dat belooft een prachtige dag te worden. Om zes uur komen we aan bij Thousand Lakes Camping. We hebben een schattige cabin met picknicktafel en vuurplaats. Snel alles uitladen en op naar een restaurantje, want we zijn enorm hongerig. We eten bij Capitol Reef Inn & Cafe. Het ziet er van binnen niet heel gezellig uit maar het eten en de service is echt goed. We bestellen spareribs en moeten daar 20 minuten op wachten. Om de tijd te doden krijgen we nachos met salsa van het huis. Amerikanen zijn gewend dat hun eten binnen 5 minuten op tafel staat. 20 minuten wachten is dan een hele uitdaging. Als het eten geserveerd wordt worden we bedankt voor het wachten. Het is het helemaal waard. We hebben één gerecht gedeeld en het lukt mij niet eens om mijn eigen helft op de eten. Ondertussen is het weer steeds slechter aan het worden en waait het flink. Een kampvuurtje gaat hem vanavond niet worden. We gaan vanavond lekker vroeg naar bed en hopelijk heerlijk lang slapen. Dat hebben wij wel verdiend.