Zuid-west USA april 2019
Flagstaff - Grand Canyon
We zijn op tijd wakker en hebben genoten van het gigantische bed. Met veel plezier gaan we naar het ontbijt, want er staat een pannenkoekenapparaat. Met één druk op de knop komt er een minuut later een (Amerikaanse) pannenkoek uitgerold. Erg lekker! Voedzaam is het niet.
Mooi op tijd (lees: half negen) rijden we naar Walnut Canyon waar we eindelijk in het bezit komen van de America The Beautiful Pass die ons toegang geeft tot alle nationale parken en nog een aantal monumenten waaronder Walnut Canyon. Het park is nog maar net geopend en het is er heerlijk rustig. We wandelen de 1.5 kilometer lange Island Trail. Ondanks de lengte is het een lastige wandeling, omdat het pad de canyon in gaat. Tijdens de wandeling komen we langs diverse rotswoningen. Het is niet te beseffen dat hier honderden jaren geleden mensen leefden in deze kleine stenen huisjes zo diep in de canyon. Hoe kwamen ze daar en waar haalden ze eten? De klim naar boven is best even pittig. Gelukkig is het vandaag fris met nog geen 60 graden fahrenheit. Bijna vijfhonderd treden later komen we weer boven aan. De beweging voor vandaag hebben we weer gehad. Inmiddels staat de hele parkeerplaats vol. We waren net op tijd. We zoeken een mooi picknicktafeltje op en genieten van onze oploskoffie die velen malen beter is dan het slootwater wat ze hier schenken.
Als de wolken donkerder worden en we het te koud krijgen stappen we de auto in waar het heerlijk warm is. Het ontbijt is al verteerd dus tijd voor een kleine snack. We waren gisteren aan het watertanden toen we de reclame van de Burger King voorbij zagen komen met spicy chicken nuggets. Dus de keuze was snel gemaakt. Voor $1,50 krijgen we 10 kipnuggets. Het is toch niet te geloven dat dit uit kan. Dan zien we iets heel opmerkelijks. Op het raam hangt een sticker waarop staat aangegeven dat je hier niet mag rondhangen. Binnen 30 minuten moet je de toko verlaten. Je mag dus niet eens rustig eten en gezellig kletsen. We vragen ons af of ze hier echt op letten. Wij kunnen je zeggen dat ze de regel echt handhaven. Een stel werd er op aangesproken dat ze er al langer dan 30 minuten zaten. Als ze langer wilden blijven zitten moesten ze iets bij bestellen. Met ogen als schoteltjes keek ik toe. Gebeurt dit echt? Deze vrouw was net zo verbaasd als wij en is daarbij ook nog eens bang gediscrimineerd te worden. Ze is niet op haar mondje gevallen en schreeuwt de hele tent door of er nog meer mensen zijn die hier al langer dan 30 minuten verblijven. This happens only in Amerika.
We rijden terug naar Flagstaff op zoek naar een spelletjeswinkel die Jos op internet gevonden heeft. Helaas was het nogal een teleurstelling toen we aankwamen en hebben de winkel niet eens bezocht. Het was eerder een ruimte om spellen te spelen dan spellen te kopen. Inmiddels is het al middag en gaan we op zoek naar een lunch wat knap tegen valt. We hadden iets ingesteld op de navigatie en belandden op een campus. Hebben we dat ook weer eens meegemaakt. Wat een gigantisch terrein. We komen bij Chilli's uit en delen een heerlijke salade voor de nodige vitaminen.
In één keer rijden we door naar de Gand Canyon wat een kleine twee uur rijden is. Het landschap veranderd opnieuw. We rijden nu door een lichtglooiend landschap waar je mijlen ver weg kan kijken met in de verte een aantal bergen met sneeuw. Het weer lijkt om te slaan en in de verte zien we het regenen. We hopen dat het niet onze kant op komt, maar de voorspellingen zijn niet al te best. Gelukkig voor ons laten we de regen achter ons en komen we aan bij de Grand Canyon met prachtig weer en kunnen de vesten weer opgeborgen worden. We parkeren de auto op een plek die niet eens beschreven staat in de folder. Het is het enige punt van de Grand Canyon dat niet met auto of shuttle te bereiken is. We zullen de benenwagen moeten gebruiken. Via een breed en vlak wandelpad lopen we in een klein half uurtje naar de rand van de canyon. Het eerste uitzicht is echt prachtig en hoe verder we lopen hoe mooier het wordt. We staan voor ons gevoel op het allermooiste plekje van de hele canyon. We hebben 360-graden uitzicht op de canyon met super mooi weer. Vanaf dit punt hebben we zelfs zicht tot aan de Dessert View Tower dat 23 mijl verderop gelegen is. Geen overvolle parkeerplaatsen, massa's met mensen. We blijven hier zitten en de mensen die er waren gaan weer terug. Helemaal alleen zitten we op het mooiste stukje van de aarde. Zo voelt het aan. De stilte is echt fantastisch. Het is zo indrukwekkend om hier te zijn. We hebben de Grand Canyon eerder bezocht en waren bang dat het misschien kon tegen vallen. Het is zelfs niet het meest mooie park vinden wij, maar dit overtrof al onze verwachtingen. Ruim een uur hebben we helemaal alleen genoten op dit plekje. Jos met een boek en ik gewoon genietend van de omgeving. Wauw, wat is dit ontzettend tof. Dit kan niemand ons meer afnemen. Enig nadeel is dat alles wat we nog van de Grand Canyon gaan zien zal tegenvallen.
Als ik Jos vraag hoe laat het is blijkt het al kwart voor vijf te zijn. Dan moeten we snel terug naar de auto en inchecken bij de Bright Angel Lodge waar we verblijven om nog snel de ondergaande zon mee te pakken. Van de intense rust komen we terecht in een gigantisch pretpark. Het is even omschakelen en dat valt niet mee. We moeten heel wat rondjes rijden om een parkeerplaats te vinden. Als ik uit het raam kijk van onze kamer kan ik nog net een stukje zien van de Grand Canyon. We pakken onze spullen om de ondergaande zon te bekijken. Qua kleuren valt het ons tegen. We zijn moe en hebben honger en besluiten te gaan eten bij de Pizza Pub van de Maswik Lodge. Het is een enorme pizza en toch lukt het ons om hem helemaal op te krijgen. Met volle buik en vermoeide benen lopen we terug naar onze kamer om de benen te strekken. We gaan nog even naar buiten om de sterren te bekijken. Onze zaklamp komt goed van pas. Wat is het hier donker en wat zijn de sterren mooi! We gaan snel naar binnen om te slapen.